Kanapka drwala z McDonald's stała się przedmiotem ogólnonarodowej dyskusji – nie lada wyczyn dla zwyczajnej bułki z mięsem. Obserwujemy jak wielkie kolejki, niczym węże, wiją się przed restauracjami fast food. W tle tego wszystkiego, nieubłaganie rosnąca inflacja nie omija nawet kanapkowego menu. Tanie chwile przyjemności kulinarnej odchodzą w przeszłość, a ja nadal nie mogę pojąć tego zbiorowego szaleństwa. Dlaczego tłumy godzą się stać godzinami, by potem, w pośpiechu i często na stojąco, skonsumować kanapkę, która jest w gruncie rzeczy kulinarnej piramidy – napompowaną tłuszczami nasyconymi i szybkimi węglowodanami.
Z jednej strony mamy tę rzeszę, dla której fast foodowe nowości to nieodzowny rytuał. Z drugiej – chór krytyków, przekonanych, że w cenie takiej kanapki mogą mieć kraftowego burgera z lokalu podbijającego miejską scenę gastronomiczną. Dyskurs sprowadza się do bitwy o bułkę, tłuste mięso, sos i kilka liści sałaty. Ironia sytuacji leży w tym, że w tych samych kwestiach gustu co do burgerów, odnajdujemy odbicie naszego podejścia do życia – szybko, na wynos, bez głębszego zastanowienia.
Wartościowa dyskusja może dotyczyć smaku, jakości, czy nawet wpływu na zdrowie, lecz zabiera nas ona od prostszej, lecz ważniejszej kwestii: czasu i jego wartości. Stanąć w kilometrowej kolejce po kanapkę – dla mnie, nawet jako konesera wszelakich smaków, to pomysł absurdalny. To prawo każdego – jeść lub nie jeść, co tylko dusza zapragnie. Ale pamiętajmy, że czas, który mamy, jest naszym najcenniejszym zasobem i wybór, jak go spędzamy, definiuje nas o wiele bardziej niż chwilowe zachcianki kubków smakowych
